شیخ صدوق از قول ابراهیم بن العباس گفته است

هرگز ندیدم که حضرت ابوالحسن الرضا کسی را با سخنان خویش آزار دهد و ندیدم که هرگز سخن کسی را قطع کند یعنی در میان سخن او سخنی بگوید تا سخن گوینده تمام شود و حاجت مردم را تا جایی که در توانش بود، برآورده می کرد و در مجلس مقابل همنشین خود،تکیه نفرمود و پایش را دراز نکرد.هیچ وقت ندیدم او را که به یکی ازغلامان خود فحش دهد و هرگز ندیدم که آب دهان خود را دور افکند و هیچ گاه ندیدم که قهقهه کند بلکه خنده او تبسم بود و چون خلوت میفرمود و سفره غذا مقابل ایشان پهن می نمودند، همه اهالی خانه را سر سفره مینشاند، حتی دربان و میرآخور نیز با ایشان طعام میل میفرموند و عادت وی این بود که شبها کم میخوابید و بیشتر شبها از اول شب تا صبح بیدار بود و روزه بسیار میگرفت، آن حضرت پنهانی بسیار احسان میکرد و صدقه میداد. بیشتر صدقات او در شبهای تار بود. (منتهی الآمال – جلد 2 – حاج شیخ عباس قمی ص 340- 341).